489

W dniu 19 marca 2001 r. został złożony do Oddziału Centralnego w Warszawie Urzędu Regulacji Energetyki wniosek przedsiębiorstwa DALKIA TERMIKA S.A.
z siedzibą w Warszawie o zatwierdzenie taryfy dla ciepła.

Przedsiębiorstwo to prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zaopatrzenia w ciepło na podstawie udzielonych koncesji:

— nr WCC/688/6/W/2/98/BK z dnia 8 grudnia 1998 r. na wytwarzanie ciepła, zmienioną następnie decyzjami Prezesa URE nr WCC/688A/6/W/3/99 z dnia 14 maja 1999 r., nr WCC/688B/6/W/3/99/AD z dnia 23 września 1999 r. oraz nr WCC/688C/6//W/3/2000//ZJ z dnia 12 maja 2000 r.,

— nr PCC/715/6/W/2/98/BK z dnia 8 grudnia 1998 r. na przesyłanie i dystrybucję ciepła, zmienioną następnie decyzjami Prezesa URE nr PCC/715A/6/W/ /3/99 z dnia 14 maja 1999 r., nr PCC/715/S/6/U/ /3/00 z dnia 3 stycznia 2000 r., nr PCC/715B/6/ /W/3/2000/RW z dnia 6 marca 2000 r., nr PCC/ /715C/6/W/3/2000/ZJ z dnia 12 maja 2000 r. oraz nr PCC/715D/6/W/3/2000/ZJ z dnia 20 listopada 2000 r.,

— nr OCC/249/6/W/3/99/AD z dnia 8 lipca 1999 r. na obrót ciepłem, zmienioną decyzją Prezesa URE nr OCC/249B/6/W/3/2000/RW z dnia 6 marca 2000 r.,

w miejscowości Wierzbno znajdującej się na obszarze województwa dolnośląskiego.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku, w tym również na podstawie informacji przedstawionych przez Przedsiębiorstwo w piśmie z dnia 4 kwietnia 2001 r. (bez znaku), z upoważnienia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki decyzją nr OWA-820/6-W--A/4/2001/II z dnia 23 kwietnia 2001 r. odmówiono zatwierdzenia przedstawionej taryfy.

Powyższe rozstrzygnięcie wynikało z faktu, że taryfa ustalona przez Przedsiębiorstwo nie spełnia wymogów określonych w art. 45 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 54, poz. 348 z późn. zm.), który to przepis nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne obowiązek takiego ustalenia taryfy, by zapewniała ona pokrycie jedynie kosztów uzasadnionych i jednocześnie ochroniła odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen. Ponadto ustalona przez Przedsiębiorstwo taryfa nie spełnia wymogów przepisów wydanych na podstawie art. 46 tej ustawy, tj. przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 12 października 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz zasad rozliczeń w obrocie ciepłem (Dz. U. Nr 96, poz. 1053), zwanego dalej rozporządzeniem taryfowym, a mianowicie:

1) nie spełnia wymogów § 11 pkt 1 rozporządzenia taryfowego poprzez nieokreślenie kosztów jednostkowych, a na ich podstawie cen i stawek opłat dla pierwszego roku stosowania taryfy, na podstawie uzasadnionych planowanych rocznych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie zaopatrzenia w ciepło, w tym kosztów finansowych związanych z obsługą kredytów bankowych, z wyłączeniem odsetek i opłat za nieterminowe realizowanie zobowiązań.

Z przedstawionego przez Przedsiębiorstwo wyjaśnienia z dnia 4 kwietnia 2001 r. wynika, że jako koszty planowane w pierwszym roku stosowania taryfy dla poszczególnych grup odbiorców przyjęto nakłady poniesione w roku 2000. Zgodnie natomiast z § 11 pkt 1 rozporządzenia taryfowego uzasadnione koszty, na podstawie których ustalane są ceny i stawki opłat dla pierwszego roku stosowania taryfy, określa się na podstawie planowanych rocznych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie zaopatrzenia w ciepło, ustalanych (zgodnie z treścią § 12 ust. 1 tego rozporządzenia) zgodnie z art. 44 i 45 ustawy – Prawo energetyczne oraz z zasadami ewidencji kosztów określonymi w przepisach o rachunkowości, w sposób umożliwiający ustalenie kosztów stałych i kosztów zmiennych planowanych przez przedsiębiorstwo energetyczne na poszczególne rodzaje działalności gospodarczej, z uwzględnieniem źródeł tych kosztów, przy czym – stosownie do § 12 ust. 2 rozporządzenia taryfowego – podstawą oceny tych kosztów są porównywalne koszty poniesione w roku kalendarzowym poprzedzającym pierwszy rok stosowania taryfy, określone na podstawie sprawozdania finansowego, zbadanego zgodnie z przepisami o rachunkowości,

2) nie spełnia wymogów § 18–22 rozporządzenia taryfowego poprzez niezgodne z zasadami określonymi tymi przepisami i wzorami określenie kosztów jednostkowych, a tym samym błędne skalkulowanie bazowych cen i bazowych stawek opłat dla poszczególnych grup odbiorców. Dane przyjęte do kalkulacji cen z wytwarzania ciepła w zakresie mocy i ilości ciepła nie odpowiadają wielkościom określonym w § 18 ust. 2 rozporządzenia taryfowego. Ponadto, w niektórych przypadkach, wielkość mocy zamówionej przez odbiorców była większa niż moc zainstalowana źródła, a ciepło rozliczane jest na odbiorców w ilości przekazanej do sieci cieplnej (dotyczy stawek opłat przesyłowych), zamiast w ilości określonej w odpowiednim punkcie pomiarowo-rozliczeniowym, stanowiącym podstawę do obliczania należności z tytułu dostarczonego ciepła,

3) nie spełnia wymogów § 25 ust. 2 rozporządzenia taryfowego poprzez uwzględnienie przy kalkulacji bazowych cen i bazowych stawek opłat marży zysku w wysokości 10%. Zgodnie ze wspomnianym paragrafem tego rozporządzenia, przy ustalaniu wysokości cen i stawek opłat dopuszcza się uwzględnienie zysku, którego wysokość wynika
z analizy nakładów na przedsięwzięcia inwestycyjne ujęte w planach, o których mowa w § 15 ust. 2 rozporządzenia taryfowego, przy zapewnieniu ochrony interesów odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen. Przedsiębiorstwo w toku postępowania administracyjnego nie przedstawiło żadnej informacji nt. kosztów dotyczących przedsięwzięć i zadań modernizacyjno-inwestycyjnych
w rozbiciu na zadania wykonane i planowane do wykonania w odniesieniu do poszczególnych grup odbiorców i rodzajów prowadzonej działalności gospodarczej objętej koncesjonowaniem, pomimo że było do tego wzywane. Dlatego też, a contrario do § 25 ust. 2 rozporządzenia taryfowego, w przypadku gdy Przedsiębiorstwo nie przedstawiło żadnej informacji nt. kosztów dotyczących przedsięwzięć i zadań modernizacyjno-inwestycyjnych, ani też nie dokonało wymaganej analizy przyjętej 10% marży zysku, należy domniemywać, że nie posiada planu, w którym są ujęte przedsięwzięcia inwestycyjne, o których mowa w § 15 ust. 2 rozporządzenia taryfowego, oraz stwierdzić, że brak jest podstaw do uwzględnienia marży zysku przy ustalaniu wysokości cen i stawek opłat.

Zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zatwierdza taryfę bądź odmawia jej zatwierdzenia w przypadku stwierdzenia niezgodności taryfy z zasadami i przepisami, o których mowa w art. 45 i 46. W przedmiotowej sprawie stwierdzono, iż przedłożona przez Przedsiębiorstwo taryfa została sporządzona niezgodnie z tymi przepisami i zasadami.Przedmiotowa decyzja została przekazana stronie.

Z upoważnienia

Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

DYREKTOR CENTRALNEGO URZĘDU

REGULACJI ENERGETYKI W WARSZAWIE

KRYSTYNA GROMCZYŃSKA

INFORMACJA